çakallarla danssen de mi sindin be şairim sen ki şiiri bacak arasında arayan baronlara inat avazın çıktığı kadar hürriyet derdin sen de mi yıldın ki sen umudumu sesine kattığım çığlığımdın haklısın/ ki bilirim zordurlar zira her sözüne muhalif sayfalarca tırnak içi ezberleri var onlar ki birliğin ışığından bihaber kurbağalarla dans eden ateşböcekleri onlar ki bildik söylemlerini eylem sayan atını yitirmiş masabaşı süvarileri korkuyu kın edip kör kılıçlarına sığındıkları hep evrensel martavallar hatta / o sarışın kurdu bile yok sayıp üç beş kişilik hayranla kendini lenin sanır /bu entel çakallar hiç biri beğenmez diğerini zira hepsi kendince en bi... bundandır ellerindeki hazır yaftalar demem o ki şairim bizi o karanlık güruh değil karanlıktan beslenen işte bu cılız aydınlar susturuyorlar |
Aslında görüp de dile getirmediklerimizin...
Ben bilmem Şair, evvelinde insan olmalı insan sonra neyse ne...
Görmedikse insancıkların insanlığını ötesinden bize ne...
Saygımla.