Kaynana:
Ah benım ehil oğlum, cahil mi sandı bizi?
Tahsilli gelin diya, geturdi şeher kızi
Bezanıp boyanmasi, bulur sekiz otuzi
Aksanı güzel ama, ağartti saçlarımi.

Gelin;
Zaten gözden düşmüşüm, odama çıkıyorum
Kusurum kaçtır diye, aynaya bakıyorum.
Sevabım, günahımla kendimi okuyorum
Ah benim naçar başım, harcadı gençliğimi.

Kaynana:
Kızlarımdan seçmazdım, değişdi huyun suyun
Lisans diplomasıyla, işdan-gucdan soğudun.
Na başşımi ağliyem, perişan, mucrim oldum
Ayranın ekşimiyor, kaldıramam bu nazi.

Gelin:
Hamarat gelin diye, gezip övünüyorsun
Gaipten haber alıp, güya dövünüyorsun.
İş vakti sancı, telaş; üçüz doğuruyorsun
Naturan ömre zarar, çekemem bu marazı.

Kaynana:
Omuzundan okşarım, elıma ağır dersin
Burma bilezuklara, egri bakırdır dersin.
Her lafi eşitmiyer, oğluma sağır dersin
Ağa toruni diya, çok olur yalvarani.

Gelin:
Saçım boyalı diye, köyün volesi miyim?
Elin öksüzü diye, hanın kölesi miyim?
Kırkın kurası değil, Ferhat’ın körpesiyim
El, ayak öpmesem de, çekersin vebalımı.

Kaynana:
Bu kara leçeginan, tarlayi akoz ettım
Yetim morbetlarımi beyudup baş-goz ettım.
Boyuni, simasını rahmetliya benzettim
Yorganıma işladım, Ferhat’ın portresıni.

Gelin:
Haftalık öğütlere nasıl kulak asmadım?
Şahsi kanaatlerle halden anlayamadım.
Zira kaynana değil, zalim fanidir sandım
Eli maşalıların yakmam mı kınasını?

Kaynana:
Demin efkar basmişti, sözü kinaye sandım.
Cennet bulbuli misın, yoğsa ruyada miyım?
Meramumi sormişdi, kapiyi araladım
Saçlarımi okşayıp, yanağımdan dişladi.

Gelin:
İkrar çoktan verilmiş, ırgatlık düştü başa
Çalıp söyleyeceğim, cümle alem kınasa.
Hele yaptıklarını kalem kalem kıyasla
Bayramda sürme çeksem, çatardın kaşlarını.

Kaynana:
Gonlum gogarçin gibi, şen olsun evin barğın
Sirami savmişımdur, boş kalmasın kucağın.
Hayata şevkat ile, şevkle sarılacağım
Eli maşaliların devri kapanmadi mi?

Not: Şiirdeki kaynanaya ait içerikler, Artvin ağzıyla yazılmıştır.

Ömer Çelik