sırtımın örgüsü sökülüyor giderek
yüzümün sıvası dökülmese de
ah, bir burnu sürtülse diyorum
küs bakışları adam yerine koyup da
ne zamandır orkideler ekiyorum rüyalarıma
ıtırı keskin misvaklarla deşiliyor ruhum belki
aldırmıyorum ama
küstah kokular canımı alsa da
sıla_i rahim deniyor buna!..




evet, kabul
yanımda bile değilsin
hatta yanım da!

ve biliyorum
kurumuş saksılar can vermez
talihin makus fanusuna!

elimde değil ama
elimde değilsin üstelik!
elim de değil!


benimle bile değilsin hatta
umudun çerağını bilemelerimden maada
ama olsun
yine de, dilerim gönülden ki;

her daim iliklesin bahtın, iki yakanı mutlulukla!..





sanırım külfeti eskidi
eskisi gibi söylenceler uçuşmuyor şâhikalarda
ama, kırlangıçlar mezat düşüyor, bil
ve biliyorsun, söylenecek ne varsa söylemiştik
lâkin,
her gün yeni filizler dolanıyor dilimin sahafına
’’yenisi olmazmış, eskisi olmayanın’’ diyorlar da
artık eskisi gibi yazmak da kuruntu gidermiyor
sevabına!..





bir râb kalmış işte biricik, iki de melek avuçlarımda
derdest edip üç tebessümünü, yutuyorum bir nefeste
dua niyetine, aç karnına...
hani olur ya!..

burnu yerde
yitiğini arayan çocukluk da değil giden zoruma

seni hâlâ; senin bile anlayamayacağın kadar seviyorum ya!..



ToprağınSesi




.