şiirsizlik
gölgemin düştüğü her yer mezarım
yalnızlık kokan iskeletim kül bahçelerinde ölüme söbe ey karanlık yanım tanımadığın tüm mezarları seviyorsun parmaklarımın saklayamadığı yaşam ne çok acıyı metres tutuyor belli ki bakire kalan gökyüzü ile nefes alamayanları ihanete ittim affedin arzuladığım tüm denizlerin yasaklanan her yerine nehirim kanın suyu öptüğü an suyun elleriyle yüzüm dans etsin ağladığımı hiç gizleyemedim gölgem öldüğümü de gökyüzü küllerimin kalkmasıyla başlıyor susan kentlerin her penceresinden kanatlanan yalanlar ile bin bir gözüm taşlanıyor kurşuna dizilen mutluluğu hiç görmedim yeter yeter artık şiir sözlerimin varolmaması beni ürkütüyor hazırlıklı değilim bunca yalana acaba gölgemi kurşunlasam yaşayabilir miydim denemeliyim... -şiirsizlik |
KOLAY GELE
o zaman...