KUYU DEĞİL HUYUDUR
Yokluk çeken Mısır’da, kıtlığa çâre bulan
O aklının payıdır, Yusuf’u sultan eden. Sarsıldı yıkılmadı, Züleyhâ depreminden Kırılmayan fayıdır, Yusuf’u sultan eden. Kalubelâdan beri, sözü öyle tatlı ki Her çileye alışmış, o öyle bir dertli ki Tam hedeften vuruyor, öyle isâbetli ki Güzel atan yayıdır, Yusuf’u sultan eden. Güzelliği dillerde, dolaşıyor şahâne Kardeşlerin bulduğu, eften, püften bahâne Kendine saray oldu, ellere çilehâne Atıldığı kuyudur, Yusuf’u sultan eden. Köle iken baş vezir, ne güzel oldu sonu Rabbim elbet herkese, nasip eylemez bunu Atsalar da kuyuya, üvey kardeşler onu O güzelim soyudur, Yusuf’u sultan eden. Herkese kucak açtı, olmadı eli iten Aklı, vahyi baz alıp, güzel şeyler üreten Sözün doğrusu ise, sîreten ve sûreten “Kuyu değil huyudur, Yusuf’u sultan eden…” 07/09/’11 Hanifi KARA |
güne yakışmış güzel işlenmiş bir şiirdi.
tebrik ediyorum
saygımla