KANAT ÇIRPAN KUŞLARIM
Düz yolda yürümek bazen o kadar zor oluverir ki yükselen bir yokuşta sırf kaygılarla başbaşa kalırsın. Aşılmaz bir engel gibi önünde dururlar, takâtsiz kalırsın. Kanat çırpan kuşları vurmasalar, bir de kaygılarımı bana bırakmasalar; belki hayat..!
-------------------------------------------------------------------------------- Dağların yamacına gizemlerim yaslanmış Denizin dalgaları hep ruhumu aşıyor Seher vakti karanlık; gözlerimde paslanmış Bakışlarım tenhâda hiç günâhsız yaşıyor Has bahçede açılan koyu kızıl lâleler Perçinlenmiş aklımın ayrılan iki ucu Aya yapışıp kalmış, uçuk beyaz hâleler Çöken kalemin burcu, aklımın son orucu Kuzgûnî siyah gece, çöllerde susuz serâp Takılıp kalıyorum kemanın tellerine Ruhumsa en sarp geçit! Lakin perişan, harâp Kanat takıp uçmakta dağların bellerine Yaprağın hışırtısı ürkütüyor tenimi Kulaklarımda yankı, duvarlarda çınlıyor Eksiliyorum ben (de)! Saymadım yitenimi Belki sarhoş bir kurşun siperlerde vınlıyor Sendelemem düz yolda, hiç durmadan koşarım Katmasalar önüme yükselen yokuşları Varılacak yerlerde kaygıları boşarım Vurmasalar aniden kanat çırpan kuşları |