Her şey çok zor oldu.

Bir annenin evladından ayrı kalışı kadar zor

Bir daha hiçbir şey güzel gelmeyecek kadar karanlık

Asla gülmeyecekmişim gibi kasvetli

Ve hep tek başıma uyucakmışım gibi yalnız…

- Günlerce ağladım, boğuldum hıçkırıklara

Dizlerimi çekebildiğim kadar çektim karnıma

Midemde öldürdüğün kelebekleri okşadım.

Ben ki kelime mühendisi,

Canlandıramadım bedenimi

Hiçbir kelime su gibi akıp anlamını yitiremedi.

Götüremedi zihnimden şehrini hiçbir şey

Adım gibi ezbere biliyorum o şehri

Anlatırkenki minik tebessümlerin gibi

Dar gelir oldu kendi şehrim şimdi

Ben zaten bir fevri can, kendi bedenime sığmayan

Zaten gitmeye meyilli kendi şehrinden

Şimdi tek çare gitmek senle gittiğim yerlerden

Gitmek sokaklarda bıraktığımız ayak izlerinden.

Belki bir başkasına uzatmak ellerimi

Tıpkı senin benimkini bırakmadan uzattığın gibi

Belki bir başkasına vermek sevgimi

Tıpkı senin hiçbir zaman bana veremediğin gibi.

..

Her şey çok zor oldu

Reçelle yoğurt kadar uyumsuzdum günlerce

Hatta mısırla ayran içmek kadar tatsız

Yeni yetme aşıklar gibi kendine utangaç

Bir yanı yangında yanmışçasına aynalardan uzak

Ve her yanı kırılmışçasına sakat

Geberip gittim, soldum gittim, öldüm gittim

Bu bahar fazla ölü çıktı bu yerden

Vakit geldi geçiyor, seni de öldürmeli tez elden,

Yüreğimden.

Sen utanmaz gecelerindesin şimdi

Ben burada anılara hapis

Sen suçu işle, ben aşikar bir his

Gün gelir yer değiştiririz.

Ama şimdi lütfen bırakın beni

Önce doya doya sevmeli, sonra söz unutacağım her şeyi.



BAŞAK KURU