Biliyorum,
Ben kendime geldiğimde geleceksin sen de.
Silkinip attığımda üstümden kırıklarını
Acını tatlını her anını adım adım sildiğimde
Adını duymanın duyularımdaki etkisi gittiğinde geleceksin.
Adını duyunca başımı kaldırmadığımda
Mideme sancılar girmediğinde
Ve ellerimle başımı sıkıca kavrayıp kendime ‘uyan’ demediğimde…
Nasıl yalanların bittiğinde gittiysen sen
Benim ‘iyiyim’ yalanlarım bittiğinde geleceksin sen de.
Nasıl bu şehirden gittiysen
Ben bu şehirden gittiğimde geleceksin.
Sen geleceksin ben olmayacağım
Ben olacağım sen gene geleceksin.
Gece sabaha varmayacak
Sessiz sessiz ya yazıyor olacağım yine ya da uyuyor
Yok, hayır, uyumayacağım hissedeceğim çünkü
Belki bir şeyler okuyor olacağım
Ya da yalanlarından biri olan mektubunu
Okudukça okuyacağım
Yırtmak isteyeceğim yakmak hatta
Elim varmayacak.
Değerinden değil, gün gelecek eline vereceğim çünkü.
Ne nergisler ne laleler
Hepsi birer tomurcukken geleceksin
Büyüyüp serpilmeden,
Gelincikler olmadan geleceksin.
Kimse inanmayacak karanlığıma
Gözlerin gibi karanlık geleceksin fakat fazla ümitlenme,
Karanlığa geri gideceksin.
Nasıl ki sen ölümlerin en büyüğüne acıdın
Aynandaki yaşayan ölüye acıyacaksın
Ölümünü uzak yerde arama
Onu benim ellerimde bulacaksın.
Niye bu kadar zehirlisin deme sakın
Kendini en çok benim aşkımdan sakınmalıydın
Fakat sen sadece kendini bende sakladın,
Ne bir son ne bir başlangıç
Tam ortasında karanlıkların içinde yaşayan bir ölü bulacaksın,
Kurtulmak için çabalama
Çabaladıkça kendi bataklığında batacaksın!
Hoş geleceksin ama ne hoş ne de boş gitmeyeceksin..