BİR OVUC KÜL
Məni qocaldan,
susduran, saçlarımı ağardan bütün vaxtı ötmüş xatirələrimi, əhvalatlarımı atdım kimsəsizlərin yeməkxanasına. Gecə kimsə yandırdı acların ümid yerini. Zülmətin sayrışdığı gecədə aydın gördüm usandığım dostlarımı qulağımı qaşındıran sözləri fikirlərimi qarışdıran həyatıma düyün salan bütün hadisələri.... Yandı, hamısı yandı. Bir ovuc kül oldu... Yüngülləşdi yer kürəsi qəlbim kimi... |
aman üreğinizi sıkı tutun ne yansın ne üşüsün...
ALLAH amanında kalın