Çok önceden yazılmış olan bir şey. Kaosa mütevazi bir katkım olsun istedim. Şimdi denk geldim ve yaymladım.

Yalnızlık hislere mahsustur.
Kollarında zırıl zırıl ağlarken ayrılık,
Onu susturmanın çaresini bulamazsın.
Kınından haince çekilmiş hançerdir aşk,
Saplandığı yerden soğuk eser, onu durdurmazsın.


O’nsuzken kanamaya bile utanır beden.
Aşikâr değildir yaşlar,
O yokken usul usul içe akar.
Yalnızlık aşk’a mahsustur bilirim.
Yârin soğuğu kalbi kül eder yakar.

Sen bahar olursun, o ayaz.
Sen dal olursun, o yaprak.
Huşû içinde savrulur senden.
Ne isyana takatin kalır,
Ne karşı koymaya mecâlin.


Kendinle çetin savaş verir,
Kendine hudut olursun.
Yarın o’nsuzluğa isyan ederken
Yarınla dost olursun.
Ayrılık bu kez tenhada kıstırmıştır seni.


Bazı an, ellerini nereye koyacağını bilemezsin.
Her yer ’o’ kesilir sanki.
Her zerre, kollarını açmışçasına hatıra kokar.
Dokununca kor olur parmakların,
Elin eline değer sanki.


Yetersiz kalan yalnızca sözler olmaz ayrıyken, sevgi de yetersizdir..