ankarakavgam çocukluğumla değil; derdim o kent. büyüyüşümü gözlerinde asfalt grisi bir ölümle izleyen bakışları annemin. ki ankara her daim asfalt koktu burnuma. akdeniz caddesinde umuda döndürdüğüm pedallar ki bir kız çocuğu hiçbir vakit kederden daha hızlı pedal çeviremez bisikleti siyah olursa. üzerime devrilen uzun boylu binalardan olma... şu devrik cümlelerim yüzünden dik duramadı üfleyince yıkılıverdi şiir. okuyanın bağrına. küçükesatlı yüncü dükkanından Tanrı’nın... elleriyle alıp da verdiği kırmızı gençlik çilesi. ki hâlâ çözememişim; bin yıl havada tutacak kadar derman... olmadı hiç kimsemin solunda. şimdi ankara’ya yazıldı sanırsanız bu şiir; mezarında kemiklerini annemin. sevincime açtığı o çok kıymetli deliklerini babamın. ve kalemimin... çok kanserli iliklerini sızlatırsınız yapmayın ... yapmayın bunu ona bu şiirde can kara. JD |
* ki bir kız çocuğu hiçbir vakit
kederden daha hızlı pedal çeviremez *
Bu resmen şiiri büyü şeklinde sunup akılları zorlamaktır...
Zaten azcık kaldı... kalan da gitmeye amade sayenizde :)
USTALIĞINIZA ve SANATINIZA
SAYGIM SEVGİM HER DAİM