// Oy dünya!
Sonsuza dek bizim için karbonlaşmış yeryüzü yüreği
Onun rengi yok


Elbette korkunç!


Her türlü havada kendi doğumuzda da yaşayabiliriz biz
Zaten biz, ah... Ölüp gitmiş genç anne, ölüp gitmiş!


Duydunuz mu?
Duyun, ne olur duyun! // * berFarjeyn
.
.
.



Oy


Bize bırakılanlara bak
Esmer yağmur ve kanamalı bir mevsim
Kentlerin ciğerlerine sarılırken sara nöbeti
Eli avucumdaki serçenin saflığına sığındım
Her yerde ölüler



Burası yeni dünya düzeni / ah karanlıkta kalan patikalar
Burası anne ve çocuk mezarlarıyla kaplı
Çatladı yüreğim orta yerinden oy



Öldük mü?
Ölmüşüz biz
Öldük susarken



Oysa
Ne güzel ilahiler söylerdi Babil’in bahçelerinden geçerken nehirler
Ne güzel uçardı kuşlar



-Elbette korkunç



Onlar ki


Bir avuç saltanatın pimi çekili askerleri
Toprağa el koyan gökkuşağı haramileri
Kavak ağaçlarına düşmandılar
Irmakların derin gölgelerine de



Biz öldük mü?



Bu göçler / mülteci zamanlar
Hürriyeti hafızadan silinmiş şarkılardı zincir vurulu kuşlar
Yaşanılan yer kızılağaç gölgesi değil
Başka diyarların çocuklarıyız




Peki, neredeyiz bir mezarda mı?
Ayağımızda paslı pranga


Gördün mü?
Onun rengi yok


-Gövdesiz kavimlerin avlusunda ilahi resitaller, nehir boyunluğunda uluyan kubbeler var şimdi


Oy bu eller nanimin elleri mi mısıra ağıt yakan
Bu devrilen tabure güneşin Kibele’si mi?


Oy ki oy


Her şey ilk haliyle güzeldi bir tutam mavide
Mezopotamya’nın rüzgâr saçlı atları
Buğday tanelerinde saklı düşlerle
Sevdalıydık kendi rüzgarımıza
Su kadar gerçekti her şey
Bardaklar çatlamadan önce
Şimdi gök siyah bir süt sağıyor memelerinden
Toprak sobe ölüme



-Kaçışın
-Kaçışın çocuklar




Duydunuz mu?
Duyun, ne olur duyun!



Aysu