Boğulan Alev
Boş geçti boş
Dedim içimden kimse duymadan Hayat Camdan bir fanustu şeffaf İçinde titreyerek yanan bir mum Alevleri gittikçe boğulan Fanusun camında Gölge bir peri Elleri solgun iki yanağında Kararından cayacakmış gibi Avuçlarıma aldım fanusu Çektim kendime doğru İçer gibi Alevler boğuldu Cam kırıldı Sıcak mum ayaklarıma döküldü Peri küstü kanatlandı Cam parçaları içime battı Aklım başımdan gitti Sinirinden peri ruhumu aldı gibi Hayat Sanki daha dün verilmiş bir sözdü Bela demiştim bela |