cama konan bir kaç yağmur damlası
sonbaharın gözyaşları gibi
geride sulu bir yol bırakarak
gözümün üzerinden süzülüp iniyor

camın önünde ölmek üzere birkaç sinek
ara ara hüzzam bir beste eşliğinde
dönüp duruyorlar
kimisi ters yatmış
tozlu kanatları çoktan kurumuş, nefesimle oraya buraya
durmadan sürükleniyorlar

uzağa dalmış gözlerle
dersliğin camından bakıyorum
geniş avuçlarımda
dumanlı kafam
iyice yitip gidiyorum

dışarıda ölgün bir güz
tıpkı benim gibi
orada durgun bir gölün içinde gibi durmadan yaşlanıyor
kayısı ağaçları da öyle
rüzgârla gazel üstüne gazel döküyorlar

bu mevsim yaşlanıyor
zaman yaşlanıyor
ben yaşlanıyorum

bu aralar
serçeler akşama kalmadan
bitmeyen şarkılarını da yüklenerek
yakındaki gölün sarı sazlıklarına uçuyor
kış belli ki yakın bir yerlerde geceliyor
yer yer aralanan bulutların ardından
içimi üşüten kışın
uçsuz bucaksız ovanın ufkundaki dağların eteklerinde beklediğini görüyorum kar her geçen gün
biraz daha aşağıya, ovaya iniyor

spor salonunun orada
güz arpası yeşermiş tarla ile okulu ayıran hisarın arkasında
renk değiştiren ağaçların duldasında
bir iki beyaz önlüklü öğretmen
arkalarına sakladıkları kapalı avuçlarında dumanlar

güzün ekşiyen renkleri gibi
dökülen ağacın yaprakları gibi
uzayıp giden bir rüya misali yavaşlayan
sonbaharın ruhunu ellerimle yakalıyorum
öpüp havaya uçuruyorum

içerde sıcacık bir nefes buharı
içerde öğrenciler dalmış
kitap okuyorlar

Mustafa Alagöz