/sevdiklerimizin hiçbiri, birbirine benzemese de
sevdiklerimize sevgimiz, ne çok benzer birbirine/

. . .

siz hiç terkedilmiş bir iskele olmadınız ki, nerden bileceksiniz
uzak bir vapur gördüklerinde babalar, paslarını nasıl temizler
çöreklenmiş palamarlar birbirlerine, nasıl çeki- düzen verirler
nerden bileceksiniz ki, döşemelerden gelen seslerin her birinin
ahşabını dudağından öperek uyandırmak olduğunu, çivilerin.

siz..biz, gişelerine kilit vurulmuş iskele değiliz, nerden bilebiliriz
hep uzak vapurların yolunu gözleyen olduk, sadece bunu biliriz…

.

siz bir travers cıvatasının, raylara neler söylediğini bilir misiniz
üşürken gövdesini saran, derin ve sıkı boşluğunda somunlarının
gözyaşı gibi akıtarak içine hasret acısını, silinmez hatıralarının
nerden bileceksiniz, makastar öldüğü için makas boynunu büker
ve açılmayan her makas üstünden her gün, bin hayal treni geçer.

siz..biz, yasaklı hat üstünde bir istasyon değiliz, nerden bilebiliriz
geliş yönüne gülüş, gidişlere gözyaşı olduk, sadece bunu biliriz…
.

siz hiç, bir cezaevinde demir parmaklık olmadınız ki, bilemezsiniz
güneşin içerde bıraktığı gölgenizle, tek başına hücre penceresinde
hepsi adınıza ithaf nice türküler yakıldığını, o duvar çentiklerinde
nerden bileceksiniz, sazın teline her vuruşta bir gülistan solduğunu
ve o parmaklıkların, hasretin namlusu ile babadan kardeş olduğunu.

siz..biz, kanatları yüreğinden düşmeyenlerdeniz, nerden bilebiliriz
özgürlük adına uçurtma ya da güvercin olduk, sadece bunu biliriz…

. . .

/sevdiklerimizin hiçbiri, birbirine benzemese de
sevdiğimize hasretimiz, ne çok benzer birbirine/

Cevat Çeştepe
“dağlarına rüzgâr olayım, nefesimden tanı beni”