yarası olmayan yaralının halini ne bilir
çok yol birikti önüme anne, biraz daha gayret etmeliyim...

günahkar gecelere günahsız ninniler söylüyorum
çocukluğumda okuduğun masallar geliyor aklıma
şimdi, gençliğimin arnavut kaldırımlı yarınlarında
başkalarının derdini dert edindiğim için kınıyorlar beni
özgürlüğü düşlediğim için –bakışlarıyla- ayıplıyorlar
geleceğime kederlendiğim için alay ediyorlar anne






mor şiirler doğurmak için gelincikleri asıyorum gökkuşağına
limon ağaçları tütüyor burnumda ve zencefil kokusu mutfağımızın
dönebilseydim keşke çocukluğumun küflü evine, dermansızım anne
kadrajına sığamadığım resimlerde hep eksik çıkıyor bir yanım
boşluğa bırakıyorum ölü(m)lerimi, ölüp ölüp dirilenleri






ah anne
sancılı düşüklerle kanrevan olduğum gecelerde
hasretinin çığlıklarını basıyorum koynuma
gövdem hançer olup dağılıyor lacivert gecelere
kuşatılıyorum gecikmiş feryatlarla; bitiremiyorum geceyi
sabahı dar ediyorum bardağın boş tarafı eşliğinde






yorgun nisanlar, dalgın insanlar ve dargın kalabalıklar -ahh-
hevesle mayısı bekliyorum içim ç/ağlasın diye anne
bahar gelsin de kalbimi yumuşatsın, çiçekler versin ellerime
soğuk mezar diplerinde bulmayım bedenimi
kaybettiklerim hesap sormasın çocuksu zaferlerime
kırık yenilgilerim de benim, yitirdiklerim de anne







bunca yük, bunca kasvetli günler ve muazzam kederlerim
anne bunlarla nereye kadar giderim, çok bitkinim
olur olmaz anlar da bana da yer verecek mi kimsesiz sevinçlerim
beş vakit andığım gönül fakirliğim ve üç öğün devşirdiğim heveslerim





anne neredesin
sineme mühürlediğim ellerim zehir zemberek taşıyor vicdanıma
yollar kıvrım kıvrım kıvrılıyor önümde
çocuğum ben anne, virüs kapıyorum kirlenince






fulya/nisan2011