Bir Tren Garı Bul Kendine...
Ellerimde kalan son melekte az önce düştü dünyaya.
Sen Ben Kanadı kırık düşler Ve başımı döndürmeye telaşlı duman. Kim kime yabancı kaldıysa Kim kimin kanını daha çok içtiyse Ve kim kimin bedenine hükmettiyse arsızca Önemi yok, Cehennem dediğin bedenimde gizli nasılsa… Bu gece Gözlerimin ağırlığını taşıyacak kadar büyük yeminler et Hem de kelimelerin sarhoş zihnini iğfal ettiği o karanlık anlarda… Köşeyi dön, Elini kır geçmişin Felaket tellallarının terkisine koy müjdelerini gizliden. Ve usulca silin içinde ki ruhların yüzüne tuttuğu aynadan. Bir tren garı bul kendine, Varılacak bir menzil Geride bırakacak bir aşk Suya yazılacak bir söz, Bir ölüm bul kendine, Yaşamaya değecek bir umut… Ya da yaklaş; Gözlerimin kuytu karanlıklarında gizlenen gerçekliğe ulaş… Seni hiç hayal edemeyeceğin bir aşk karşılayacak… Dilsiz bırakılmış şehirlerin, İğdiş edilmiş sevdalara yaktığı ağıtları duymanın imkânsızlığında Seni; Karalar bağlamış bir anne karşılayacak. Nisan’2011 Aydın… Aylin… |