ertelenmiş k/ayıplarŞiirin hikayesini görmek için tıklayın yüklediğim anlamları soyun artık!
özgür’lüğe kaç var? onu söyle! adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada /neyi erteledik neyi yanlış yaptık k/ayıplarımız hangi şiiri okurken bulmuştu bizi ne zaman kurban verdik lekesizliğimizi kinlerimize/ korkarım uzaklaşıyorum siluetinden izin verme can pare(m) d/oku beni şiirlerce incelikle intiharların bana işlemiyor duymuyorum da artık ispat çabalarını seveceksen adam gibi sev nefret edeceksen öyle sever gibi b/akmasın gözlerin şüphen varsa kendindedir derdin kalır gibi d/olmasın cümlelerin parmak uçlarından öpüyorum kokunun kokun yılanlar gibi sarılıyor yokluğunda boynuma iğdiş edilirken günler-ce burnumun direği sızlıyor sanırım alışıyorum panik atak hallerime ben burada değilim şimdi yorgunum kırgın virgüllerimi teselli ediyorum k/ayıp harfler yapışıyor damağıma dilime haraç veriyorum ismini anmasın diye her seferinde paslı küfürler yokluyor ama sana kıyamıyorum verdiğim sözleri unut ben ‘edilen sözleri’ yutamayanlardanım cehennemime ateş etme t/adın kor bir cennet düşürüyor zaten içime sabrım bilmem kaç vakte kadar sürer merhemini alkollü düşlerine meze etme-sen kalbimi katık oluyorum yoksa inançsızlığına artık emin değilim ‘sen’ olduğuna riyakar bu sözler uykulu halim uykusuz gibi karanlıkla sevişenler yalnız gibi uyurgezer düşlerim sahipsiz gibi kayboluyorum bu ben değilim k-ayıp seslere ertelediğim gün(eş)lerime türkülerim ağlıyor fulya/mart2011 |
İnsan, en fazla kalabalıkta yalnızdır, yırtılmış afişler, karartılmış ışıklar ve vitrin camlarında arar en fazla gözlerini..
İnsan, en fazla baktığı kadar yalnızdır, ıssız karanlıklar, çıkmaz sokaklar, açığa çekilmiş dalga sesleri..
İnsan yalnızca istediği için yalnızdır; ne anne ne baba, ne dost ne de sevgili..
Hiç kimse istemez aslında birinin ne istediğini gerçekten bilmeyi..
Çünkü birine
Birşeyini vermek
Öylesine zordur ki mesela
Sevgi..
Eyvallah