Bırak; gökyüzü ağlasın,
Kaldırım taşları arasında kaybolup karanlığa aksın,
Bırak; İstanbul ağlasın,
Çamlıcayı matem, Üsküdar’ı hüzün kaplasın,
Bırak; İzmir yanarsa yansın,
Konakta duman, Karşıyaka da feryatlar kopsun,
Bırak; Ankara hüsrana bürünsün,
Mamak ta deprem, Çankaya yıkıntılar arasında kalsın,
Ama sen tut gözyaşlarını, gecenin karanlığına akmasın,
Al yanaklarından dökülmesin bulgur bulgur kar tanesi gözyaşların.

Bırak; gelirse gelsin Azrail,
Bir nefes, birde can alırsa alsın,
Bırak; çökerse çöksün mahşeri karanlık,
İsterse doğmasın güneş,
Bırak; yansın bu dünya,
Bir kibritte sen yak, gelmeyi unutan yarınlara,
Ama sen tut içindeki hüzünleri,
Dökülmesin çorak toprağın çatlamış suratına…
Sen gül, mutlu ol, bırak biterse bitsin bu dünya,
Son yazan film misali, son noktayı koy...
Kayan gökyüzünün en mavi köşesine.

ZÜLKÜF KILIŞÇI