Asırların gökyüzüne vurduğu mühre bir bak
Işıklar saçarken yeryüzüne
Kuş konmaz, kervan geçmez sokaklarında
Karanlıklara yürüyorum inan ki

Ey sevdayı
Göğsümün üzerine çalı dikeni olarak diken sevdalı
Yitik şehirlerin son duraklarında
Şimdi gözyaşlarının altında nasıl ıslanıyorum
Bilemezsin ki

Alt alta üst üste kurulmuş sofralar
Binlercesi bir safta
Kavgalar yok suskun hazan bahçesi
Yarım asırlık ömür içerisinde çırpınan hayat
Yarım metrelik çukura sığınmış
Üşüyen bebeğin kucağında ağlıyor sanki

Ölü bir şehir doğmuş yüreğin içerisinde
Yıldızlar der dest olmuş
Diz çöküyor sinemin üzerinde

Sevdasına ağlayan bir garip ölmüş
Söylesem inanmazsın ki

Ey bülbüller otağında kurulu, gonca
Gül dikenleri dalımda kurudu
Son esen yel, gönül diyarımdan, sahra yeliydi
O da göğsümün üzerinde nasıl durdu
Anlayamazsın ki

Yabancı diyarım belki de uzak illerinde
Yolcusuz bir hancıyım bilesin ellerinde
Yorgun düşmüş bu beden ahu gözlerinde
Göremezsin ki

Bir tutam selde
Kaybolmuşum son ayak izlerinde
Kuru toprak misali
Gelsem, kapına yüz sürsem göğsüne
Gözyaşlarınla ıslatamazsın ki

Hali perişanım gözlerinde ağlayan
Belki de son yolcu

Çözülüyor ellerimde, duvağın
Karanfiller kururken yatağımda
Son sularım kaynıyor belki yanan ocağımda
Sinemdeki ateşlerde nasıl kıvrandığımı
Sen bilemezsin ki