NEDÂMET
Mühimden de ehem işler dururken
Hayâtım boyunca, boşa yelmişim. Misâfirhânede bir mukim gibi Boş hayaller kurup, düşe yelmişim. Hayatta yok ise mefkûren, ilken Nefis denizine açtırır yelken Çalışmak şartıyla Rabb’im kefilken Doymayan nefisle, aşa yelmişim. Olan bâtılları dayat ha dayat Sunulan fikirler beşerî, bayat Girdâbında boğdu tersten bir hayat İlkbahar dururken, kışa yelmişim. Ömür sermayesi her gün erirken Tüm varlıklar O’na doğru yürürken Her şeyi yaratan Sâni dururken Bir çift karagözle, kaşa yelmişim. İnsan vazgeçer mi kendi özünden? Kâl-u belâda ki kulluk sözünden Dizgin tanımayan nefis yüzünden Misk-i amber varken, leşe yelmişim… 20/05/’08 Hanifi KARA |
bu güzel şiirinizi tebrik ediyorum hanifi hocam
selamlar saygılar.