Kendi sessizliğime kanadım
Bu soru ve cevapsızlıkta
Durulmadı göğün yağmuru
Tanrıya yakardım
İsrafil’in birinci üfleyişine


Zaman renksiz dönme dolaptı
Bindim ve düştüm
Göğün mavi gözünden
Kesiştim kendimle aynada
Ben hangi kapıdan geçip bulacaktım ki gerçeği
Birilerinin gözüne bahar yağarken



Açtım bütün kapıları
Münfesihti varlığım
göç mevsimiydi
Günahsız değildi hiçbir şey
Mahşer yerinde ellerim
Sokaklar orospu kahkahası beslerken
Geçti eşkiyalar gecenin ırzına
Aforoz ettim kendimi habis urlardan
Uyumak istedim
Bir duanın kalbinde



Bütün değildi intiharın anatomisi
Çarpıştı alnımın ortasında sancılar
Zaman vertigo bir dönüşte
Şizofrendi
Sokak altları
Sokak üstleri



Bazen sessizlik ölüm beslerdi
Bazen çürütürdü göğüs kafesini
Kanarken üşürdün hatıralarla



Bir rüya diledim
Ağzımda annemin sütü
İncir ağacında güzel salıncak
Ve makaralar
Kaburga kemiğimdeki acıları sarıp götüren
Makaralar

Ve

Yeşil bir bahçe rengini üflerken
—Ol dedi nar tanesinin içinde kırmızı , tutun kendine üşüme

Yâh ….

Düş/tüm
Bed/ duaya
Bir ayin sayıklamasıydı sadece


Musallattı manasız gölgelerin çocukları
Büyürken avuçları
Dünya günahlarını kustu
Küflendi toprak



Soysuz yıkımlar başladı amber kokulu bahçelerde
Zaman değişime uğrarken
Ne virgül ne de noktaydım
Tanrıların çılgın arabalarıydı güneşi yiyenler
Ötekileşti ağaç hiç büyümeden
Ölü fısıltılarına karıştı
Semum bir rüzgâra doğru






Aysu



Tool The Grudge