Sevgilim sen olmayınca nasıl üşüyorum bak,
Nasıl da deli esiyor rüzgar,
Nasıl da acıtıyor canımı,
Sen olmayınca ne kadar soğuk heryer.

Yavaş yavaş süzülüyorum caddede,
Gördüğüm her yüze derin derin bakıyorum,
Belki senden bir parça bulurum diye,
Ama hiç biri ne sen, ne de senin benzerin.

Ayaklarım ağırlaştı,yorulduğumu hissediyorum,
Yağmur yağıyor,ıslanıyorum.
Herkes bir yerlere kaçışırken ben hala,
Seni görebilme umuduyla dolanıyorum öylece.

Ama sen yoksun artık,
Sen bu dünyada değilsin.
Sevgimi de alarak çok uzaklara gittin,
Bende gelmek istedim ama olmadı,
Keşke sen hiç gitmeseydin.

Gözlerim artık yanmaya başladı,
Ağlamaktan kızardı,yaşlar bitti artık.
Parkın birinde,bir ağacın dibine çöktüm.
Gökyüzüne bakıyorum damlalar düşüyor,
Sanki sen gönderiyorsun bunları bana.
Ağlama artık,zaman geçer unutursun,
Hayat devam ediyor diye...
En zor gerçek bu galiba,
Hayatın devam ediyor olması.
Oysa devam eden hayat bilir mi benim acımı?
Zaman bu derdin ilacı mı?
Yoksa hepsi yalan mı...
Galiba ben de yalanım,
Tek gerçek gözlerimi yakan yaşlarım,
Ve senden kalmış hatıralar.

Son gözyaşımı bu mektupta bırakıyorum,
Ve gidiyorum bu şehirden,
Bir daha gelmemek üzere.
Nereye baksam seni hatırlatıyor,
Artık bu çok acı veriyor,
Benim buna cesaretim yok,
Affet n’olur,affet beni ve sevgimi...

Şimdi artık gitme zamanı,
Seni hep seveceğim,
Elveda sevgilim...

Ece.İslamoğlu