Adı Mustafa Sarı, “Çer”dir şanlı lakabı;
Ezber bozan bir zattı, dile destan hitabı…

Veyselli’de muhtarmış, yetmişlerin başında;
Tanıdık bir genç gelmiş, yirmi otuz yaşında...

“Bana yüz lira borç ver, on gün sonra öderim;
Acil para gerekli, hastalandı pederim! ”

Deyince Çer uzatmış, tereddütsüz parayı;
Aradan aylar geçmiş, genç soğutmuş arayı!

O günün şartlarında, iyi paraymış hani;
Yaklaşık on yevmiye civarındaymış yani…

Beş ay sonra rastlamış, Çer Emmi borçlu gence;
“Paramı verecektin, hani birkaç ay önce? ”

Genç boynunu bükerek, titreterek sesini;
Mahçup tavır takınıp, tutarak nefesini;

Demiş ki Çer Emmi’ye; “Ne işim var ne param;
Babamdan alamadım, onunla da yok aram! ”

“Birkaç gün müsade et; belki bir iş bulurum;
Borcumu ödemekten ben de mutlu olurum! ”

Çer uyanık bir adam, onca memleket gezmiş;
Bu gencin ahvalinde, sanki hınzırlık sezmiş!

On saniye düşünmüş, yudumlarken çayını;
Yeni yetme birine yedirsin mi payını?

Çer gence doğru dönmüş; “ buldum sana iş” demiş;
“Eğer kabul edersen, imkânlar müthiş” demiş!

“On yevmiyelik ücret, beş yevmiye uğraşla;
Bu fırsat ele geçmez, bence sen hemen başla! ”

“Yüz liralık borcuna sayarım emeğini;
Üstelik de, üç öğün, veririm yemeğini! ”

Anlaşmışlar sonunda, işe karar vermişler;
Çer önde, genç arkada, bir avluya girmişler.

Çer işaret ederek, kırk kiloluk bir taşı;
“Bunu sırtına al da, diğer köşeye taşı! ”

“Sonra da o taraftan, bu köşeye taşırsın;
Mütemadiyen sürer, hedefe ulaşırsın! ”

Genç iki kez taşımış, hiç olacak iş değil;
Taş ağır, hava sıcak, bu gidiş, gidiş değil!

Çer kapıda beklerken, genç çitten gedik açmış;
Taşı bırakmış yere, gizlice eve kaçmış!

Genç bakmış kurtuluş yok; “yaşadığım ne! ” demiş;
Birkaç saat geçmeden, yüz lirayı ödemiş!

HALİL GÜLŞEN