Şimdi bir anda herşey hiçbirşey olurken,
Tüm anlamlar makyaj yaparken kaybedişlere,
TÜm şarkılar provoke acılara,
bana ağlıyorlar tüm altı telli notalarıyla.

Hayatın anlamını kaybetmiş bir dindar gibi,
Tanrıya uzak,sevgiye,çocuk gözyaşlarına.
Aşk her ambalajda sahte;
Promosyonlu dindirimler olmadan,yürekten geçmiyor.

Herkes ne kadar güçlü olduğunu fısıldarken korkakça,
Herşeyi sineye çekmek,
Camdan hislerini gamdan iplerle sallandırmak idama.
Kalbine gözyaşlarından bir bıçak saplamak;
Aşkın sarraflığıma en büyük kalpazan,
duygumsu liraların dudaklarımdan kayarken yalnızlığıma,
Kız kulesini tükürüyorum,Galata kulesini ve içtiğimiz tüm şarapları.

İşe yeni başlamış bir fahişe gibi kaybolurken stop lambalarının loşluğunda,
Trişkadan,voltajsız hisciklerle elektro-şok uyguluyorsun gidişimi döndürmeye,
Ama bilirsin ben hep klasik seviyorum.
Gözyaşlarında yüzen timsahları satsam,
KDV’sini ödemez dişlerinin arasında kalanlarımın,biliyorum.

Can Yücel tribinde,vicdanının üstünde,
kıçımın hemen altında yükseltirken teselli krikolarını,
Pişmanlıkların ne kadar züğürt görüyorum.
Şimdi ’herşeye yeniden başlasak’ ekoları sol kulağımda çınlarken,
Üzgünlüğüm yorgunluğumun Kasımpaşa’sında tınlarken bir parmak hareketiyle
Gönül halsiziyim be güzelim;
Artık Susuyorum..

Demir Ferhat Bilal.

04/01/2011..