Ol denilince büründüm
ve yol aldım...
kaç kelime geçti bilmiyorum oldum
zaman geçti bir kelime(m) oldu(m)
binyıllık hal üstümde
adını bulamıyorum..
Ve başlamaz mı gecenin bir anı
arayışım ve diyemeyişim..

Evet..

Kelimeye getirememek ne güç...
bir sokak boylu boyunca.... yüreğimde...
yürüyorum aynı yerdeyim
bir çıtırdı duyuyorum dönüyorum kimse yok...
yol ve ben başka kimse yok
ve birkaç çer çöp...
böyle zamanlı zamansız gelmez mi bu hal
içini alıp bir orman deryasına gitsen
bütün renklere gark olsan
mavi denizi orda içinde hapsetsen
yine aynı geçmez bu hal
taki bir ışık demet söz ulaşmayana dek...
e neylersin oda oratada yok...gelmez ki...

Ve buluyorum..

Çok sonra anlıyorum
insanın yaşarken
kelime olabildiğini
umut mutluluk huzur
acı ve hüzün...
değil mi ki kelimeden ibaret bunlar
bir sipariş usulu
biri giderken diğeri geliyor
ve sen o oluyorsun yada o sen...

Ve dedim...

Bir kelime var üstümde bu gece
meğer
demet demet hüzün

Ve Yol ilk defa sessiz
ve ben üşüyorum...


Yolcu...

30/10/2010
Çanakkale...