Ve Alnım...

Alnım pencerede
Biraz rüzgar
Biraz yağmur

Alnım sokakta
Issız bir kasaba dünya
Koşan yok
Araba sesleri hepten azaldı
Vapur sesleri duyulmuyor
Martılar uçuyor Allah’tan...

Alnım şehirde
Sokak hayvanları yalnız
Ve şaşkın...
Bağıran
çağıran
kovalayanlar
Vardı... Bizleri...
Arada bizi sevenler de...
Ve yiyecek veren
Güzel yürekler de...
Sahi nerdeler...

Alnım
Ücra bir köşesinde
Dünya’nın
Toprak Ana’nın
Gece çöküyor
Onbeş milyon
Seksen milyon
Yedi milyar kez
Yüreğime

Ve bir nida
Yüreğimden
Ruh’umdan

Affet...

Dilim varmıyor
Demeye
Ama
Ormanların
Suların
Dağların
Taşların
Çiçeklerin
Bizle anlamlı
Bozsak da bu anlamı
Şimdilerde...

Affet...

Biliyorum
Bu binyılların hüznü
Ve yükü...
Anlıyorum...

Affet...

Ve alnım kuyuda...
Bekliyorum...
Ve ışık...
Ve yol...
Ve güzellikler...


Yolcu...

İstanbul...

Karantinanın onsekizinci günü Türkiye için

Dünya Korona virüs (covid-19) salgınını yaşarken
yıl ikibinyirmi aylardan Nisan günlerden bir Cuma gecesi...