Ve Alnım
Ve Alnım...
Alnım pencerede Biraz rüzgar Biraz yağmur Alnım sokakta Issız bir kasaba dünya Koşan yok Araba sesleri hepten azaldı Vapur sesleri duyulmuyor Martılar uçuyor Allah’tan... Alnım şehirde Sokak hayvanları yalnız Ve şaşkın... Bağıran çağıran kovalayanlar Vardı... Bizleri... Arada bizi sevenler de... Ve yiyecek veren Güzel yürekler de... Sahi nerdeler... Alnım Ücra bir köşesinde Dünya’nın Toprak Ana’nın Gece çöküyor Onbeş milyon Seksen milyon Yedi milyar kez Yüreğime Ve bir nida Yüreğimden Ruh’umdan Affet... Dilim varmıyor Demeye Ama Ormanların Suların Dağların Taşların Çiçeklerin Bizle anlamlı Bozsak da bu anlamı Şimdilerde... Affet... Biliyorum Bu binyılların hüznü Ve yükü... Anlıyorum... Affet... Ve alnım kuyuda... Bekliyorum... Ve ışık... Ve yol... Ve güzellikler... Yolcu... İstanbul... Karantinanın onsekizinci günü Türkiye için Dünya Korona virüs (covid-19) salgınını yaşarken yıl ikibinyirmi aylardan Nisan günlerden bir Cuma gecesi... |
Güzel bir şiirdi, beğeniyle okudum. Nice güzel şiirlere diyor, Şair Arkadaşımı içtenlikle KUTLUYORUM...