Değiştim senden sonra, değiştim olduğunca
Anladım ki ayrılık, aşkın bir parçasıdır
Sabır deyip sabrettim gözlerim dolduğunca
Anladım ki yaşamak, ayrılığın yasıdır

Hani çok konuşurdum hani susmazdım ya hiç
Sustum, konuşmuyorum dile düşen cümlem az
Hani bendim İstanbul, ben gibiydi ya Haliç
Şimdi çok uzaklardan, ağlıyor bana boğaz

Geceleri gözlerim uykuya kaldı hasret
Kimsesiz bir rıhtımda gökyüzünü izlerim
Artık aramıyorum hayatıma kifayet
Kırık bir dala döndü yorgunluktan dizlerim

Sert bir kaya gibiyim hissetmeyi unuttum
Ne çiçekli bahçem var ne de penceremde kuş
Beraber baktığımız gülleri de kuruttum
Artık biliyorum ki, sevdanın yolu yokuş

Geçti desem yalandır kalbimde kordan ateş
Her gün alevden nehir gelir gönlüme akar
Yalnız alıştım biraz, doğunca her gün güneş
Gözlerim kalkar birden sessizce göğe bakar

Aklıma düşer bazen anılardan bir buket
Bir tomurcuk oluşur hüzünden yanağıma
Bu muzdarip hayattan etmiyorum şikâyet
Merhem aramıyorum kurumuş dudağıma

Kavgalardan uzakta, yaşamaktan uzakta
Kuytu yalnızlığımla bir köşede dururum
Sevda bahçelerine kurulmuş bir tuzakta
Sanki bir gonca gibi açılmadan kururum

Değiştim senden sonra değiştim olduğunca
Anladım ki gözyaşı, yaşamın aynasıdır
Sabır deyip sabrettim gözlerim dolduğunca
Anladım ki yalnızlık, insanın dünyasıdır

Erol KONUR