MEKTUP...Şavkını karanlığa borçlu ay Vurmuş uslarımıza Güneşi unutmuş, solmuşuz bu yerde. Ay’a sevdalı Harami bezirgânlığı yürümüş, Baykuşlar tünemişken caddelerde Ve sürgün vermişken Damarlarımızda geceler Alışkanlıklar tatmışız altın kâseden Zehirlenmiş, düşmüşüz. Döndükçe büyüsün Tamamlansın diye hikâyesi dünyanın Kurşuna dizip kelimelerimizi Döndükçe; Tüketmişiz kendi hikâyelerimizi. Bir varmış, bir yokmuşuz gibi zamanda Yalan duvarlara çarpmış, Yalanları kaçırmış, kalmışız bi yerde… Burada; Hüzün yağan gözleriyle Çocuklar korkar en çok karanlıktan, Haydutlarsa, çocuklardan. Bilirler; Hüzün, başlangıcıdır sevmenin Ve sevmek; özgürlüğün. Beslerler karanlığı bu yüzden Gizler yalanlarını örneğin. Söylerler; Yalan, habercisidir gerçeğin… 14.10.2010/ m.abdırgan |
Yalan varsa bir gerçekte vardır..
Kutlarım..