9
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
2444
Okunma

Şavkını karanlığa borçlu ay
Vurmuş uslarımıza
Güneşi unutmuş, solmuşuz bu yerde.
Ay’a sevdalı
Harami bezirgânlığı yürümüş,
Baykuşlar tünemişken caddelerde
Ve sürgün vermişken
Damarlarımızda geceler
Alışkanlıklar tatmışız altın kâseden
Zehirlenmiş, düşmüşüz.
Döndükçe büyüsün
Tamamlansın diye hikâyesi dünyanın
Kurşuna dizip kelimelerimizi
Döndükçe;
Tüketmişiz kendi hikâyelerimizi.
Bir varmış, bir yokmuşuz gibi zamanda
Yalan duvarlara çarpmış,
Yalanları kaçırmış, kalmışız bi yerde…
Burada;
Hüzün yağan gözleriyle
Çocuklar korkar en çok karanlıktan,
Haydutlarsa, çocuklardan.
Bilirler;
Hüzün, başlangıcıdır sevmenin
Ve sevmek; özgürlüğün.
Beslerler karanlığı bu yüzden
Gizler yalanlarını örneğin.
Söylerler;
Yalan, habercisidir gerçeğin…
14.10.2010/ m.abdırgan
5.0
100% (5)