Dünyaya ağlayarak geliverdi bir gece;
Feryadından belli ki, hüznünü biliyordu;
Kırık dökük bir aşkın meyvesiydi sadece;
Yaşama tutkusuyla, nasıl çabalıyordu!

Annesi ve babası ayrıldı küçük yaşta;
Daha yolun başında, imtihanla telaşta…
Doğar doğmaz yenildi hayat ile savaşta;
Refikçik ninesinin yanında kalıyordu.

Ne tanıdı babayı, ne gördü annesini;
“Ana” diye bilmişti ihtiyar ninesini;
Yokluk ve fukaralık yakarken sinesini;
Yırtık pabuçlarına çamurlar doluyordu…

Yaşı on dokuz oldu, yıllar geçti aradan;
Öksüzün yetim bahtı, kurtulmadı karadan;
Cıcık Köy Kahvesi’nde bir garsondu, sıradan;
Sadakaya müsavi, on lira alıyordu!

Oysa nasıl zengindi öz babası Refik’in;
Oğlunu biliyordu, bilinmiyordu lâkin
Kimlikteki babaya bakarken sakin sakin;
Düşündükçe hislenip burnundan soluyordu!

Sürü sürü davarlar, uçsuz bucaksız mera;
En az yirmi daire, on iki dönüm sera;
Servete eş değerdi faizden gelen para;
Vicdan yoksulu baba, kahveye geliyordu…

Dev kazanlar kaynarken, yüreğinin közünden;
İşine çok sadıktı, sakınırdı gözünden;
Kahvede kavga çıktı üç bardak çay yüzünden;
Serseriler Refik’e nasıl da dalıyordu!

Baba sesleri duydu, yöneldi o tarafa;
Önce nâralar attı, korku saldı etrafa;
“Refik oğlumdur” diye bağırınca ilk defa;
Bir anda bitti kavga, çocuk afallıyordu!

Sakinleşti ortalık; sükût zehrini kustu;
Babası şapkasını öne eğerek sustu!
Taş kesildi kâinat; tüm duygular mahpustu!
İfadesi imkânsız bir haller oluyordu!

Refik kendine geldi, bir an maziye daldı;
“Baba” kelimesini, ilk kez ağzına aldı;
Söyledikçe söyledi, sanki zehirden baldı;
Hıçkırıklar göğsüne öyle çakılıyordu!

“Sana kavuşmak için harcadım bunca çaba;
On dokuz yıl bekledim, nerede kaldın baba;
Neden tekettin beni; suçum neydi acaba?”
Baba nahçup ve mahzun, saçını yoluyordu!

Asker yolu göründü, yâr idi vatanına,
Babası elli lira koymuştu cüzdanına;
Siyah beyaz bir resim, yoldaş oldu yanına,
Artık sevdiği vardı, mektuplar salıyordu!

Sevdiğinin sureti sımsıcaktı döşünde,
Tozpembe hülyalarla coşuyordu düşünde.
Cura’nın Münevver’i kaçırdı dönüşünde;
Anlaşılan sonunda talihi gülüyordu!

Mutluydu yuvasında, vefalı olunca eş;
Biri erkek, biri kız, doğmuştu iki güneş.
Yüreğini yaksa da yoksulluk denen ateş;
Saadetin gücüyle maziyi siliyordu!

Babasının hayrını görmedi hiçbir zaman;
Muhtaç olmadı ele, yaman çalıştı, yaman!
Saçına aklar düştü; gözüne indi duman;
Yaşı ilerledikçe, gücü azalıyordu!

Beyni hasar görmüştü hep eriye eriye;
Mecalini toplayıp, bir kez baktı geriye;
Tedavi umuduyla, yollandı Kayseri’ye;
Çileyle geçen ömür, orda son buluyordu!
Halil GÜLŞEN