Her gün aynımı duracak gözlerimin rengi
Bastığım toprak yardığım ekmek,
İçinde umut dişlediğim güneşin gölgesi…

Hep doğudan mı vuracak yüzüme
Gölgemin kırık cisminde unuttuğum
Şarap testisi
Sarhoş mu duracak içimde
Düşlerimin ülkesi atımın yelesi
Savruk mu duracak
Ölen sesimin içinde unuttuğum
Annemin çaresizliği

Batıdan batarken içimde derin
Oluklar
Gölgesi serilen güneşler içinde
Ben gözümün içinde hep
Ölü mü kalacaktım

İçinde soluksuzluğumun tüten dumanında
Soluğumun sararmış rengi
Beynimin içinde benden
Kalan enkazlı yollar gibi
Çukurlu mu duracaktı

Düşlerken aydınlığı
Gözlerimin içinde sönen kandilin
Işığında güneş doğuracak mıydı?
Bir kere karanlığı kutsamış
Ruhum

Kara bulutlar gibi üstüme
Yağacak mıydı hep
Kapılı sürgülerin tokmağında
Unuttuğum cismimin kırık aydınlığı

Dilimin kramplarında yapışan
Gece örtüsünde gözümün
Noktalı virgülleri
Beklenen âmâsında
Hepten çıplak mı duracaktı
Sevgilimin ruhunda

Kalkarken bir sabah bir umutla
Pencerenin önünde duran saksının
İçinde yeşeren benim
Olduğunu görecek miyimdim
Yoksa!
İçinde bıraktığım umutların
Hepten solgun duracağını mı izleyecekti
Bakışlarımdaki sönük ayna…