Yalnızlık
Ne zaman karşılaşsak hırpalıyorum şaşkınlığımı
Bu ben değilim,bu hisler benden uzak Adına yaşamak diyorlar hiç tatmadığım şeylerin Yalnızlık oracıkta duruyor Bir soylu gibi tek ve hür! ! ! Karışıyor damarlarımda özgürlüğün şehveti Öylesine içiyorum kalabalığın zehrini Ne yana baksam dehşet kokuyor Hava da uçuşuyor soytarı kelimeler Yalnızlık oracıkta duruyor Bir soylu gibi tek ve hür! ! ! İşte yine aynı... Meçhuldeki sevgili gibi Çözülmeyen bir denklem gibi Oracıkta duruyor.. Sanki koşsam yetişeceğim Elimi uzatsam hissedeceğim Gri bir duman olup yok oldu ümitlerim Yalnızlık oracıkta duruyor Bir soylu gibi tek ve hür! ! ! Yine çıldırdı gözlerim,sözlerimse çaresiz Tesellisi yok,telafisi yok bu illetin Bir derin kuyu,halatı yok çarelerin Tesellisi yok,telafisi yok yorma kendini Bir derin kuyu ki,bir o kadar da derin hayallerim Ödediğin yalnızca kefaretimin bedeli Ödediğim yalnızca hırçınlığın diyeti Yalnızlık oracıkta duruyor Bir soylu gibi tek ve hür! ! ! Ne kadar çırpınsam da boş Ona ulaşmak kaderim değil... fulya mayıs2009 |
Bu ben değilim,bu hisler benden uzak
Adına yaşamak diyorlar hiç tatmadığım şeylerin
Yalnızlık oracıkta duruyor
Bir soylu gibi tek ve hür! ! !
üstteki dizeleri okuyunca aklıma şu geldi bir an sevgili fulya ...
insan sanırım en fazla "zamansız"!! kurduğu düşlerinden darbe alıyor
çünkü düş yada hayal bir süre sonra kavram olarak adı acıya dönüşüyor
ve deyim yerinde olucaksa aklına kalbine mayın döşüyor sen her düşünmende o mayın düşlerinde patlıyor
ve bunlar yaşandıkça insan hiç bir zaman hür olamıyor çünkü kendine efendi kendi köle oluyor ve yalnızlık dediğin şey
öyle kolayına insana bulaşmıyor keşke bana bana bulaşsa bu illette unutsam kendimi ve içimde biriktirdiklerimi