ANNEME
küçük bir çocukken,
annemin gözlerine bakardım, bakardımda... ne olduğunu anlamazdım. dudaklarındaki tebessüm, gözlerinde kırgınlık,şevkat ve üzüntü, kaşlarındaki hafif ama, bir o kadar derin çizgiler. güldüğü için böyle diye düşünürdüm. şimdi bende anneyim,kadınım. aynaya baktım geçenlerde; aynı annem gibi gülüyordum, ve anladımki; annem gülmüyordu. yaşayamadığı güzellikleri, içinde ölmesin diye uğraşıyordu. dışa vurması gereken her şeyi içine atıp, yüzünde hayat veriyordu |
içinde ölmesin diye uğraşıyordu.
dışa vurması gereken her şeyi içine atıp,
yüzünde hayat veriyordu
annelerin içinde tuttuğu merhamet güzelliği...
onlar tek vazgeçilmemiz..
çok güzeldi..sevgiler en kocamanından...