ÇIKMAYAN DÜŞLER ÇIKMAZIGittiğinde tüm kapıları kırdım Haykırdım kör kuyulara Yankı bilmez dağların Milatsız taşlarına vurdum kelimelerimi Sen gideli beri hayırsız düşler Tutar sımsıkı bırakmaz yakamı Feryadımı s/aklayamaz gülüşler Kristal yalnızlıklar dökülür Avuçlarıma g/özlerimden ve titrer iliklerim Bir bir kırılır düşerse ellerimden yerlere Sonra tarumar olur göz bebeklerim. Bir volkan fışkırırken göğsümün orta yerinden İnce bir yağmur değer saçlarıma Dokunan sen sanıp ağlarım içerime Bir kez gittin dönmedin kahrımdan öldüm Burası çıkmayan düşler çıkmazı Bense iliklerime kadar sarhoşum Bir ışık görünür bazı bazı Delice atar kalbim kabarır döşüm Ve biter düşüm Apansız gittiğinde Ruhum cellat önündeki bedenler gibi kaldı Meydanın ortasında kimsesiz Kimsesizliğimi perç/inleyen sessizliğimle beraber Savurdu ruhumu hüzün y/elleri Damla damla düştükçe g/özyaşlarım soğuk mermere Yıkılıyor ruhumun tüm t/emelleri Bir kez gittin dönmedin kahrımdan öldüm Muhammed Mehmet GÜL |
Kimsesizliğimi perç/inleyen sessizliğimle beraber
Savurdu ruhumu hüzün y/elleri
Damla damla düştükçe g/özyaşlarım soğuk mermere
Yıkılıyor ruhumun tüm t/emelleri
Merhaba Kardeşim…
Şiirde; ironi tarzıyla hüzün, lirik ve imgesi açık bir dille anlatılmış.
Dizelerindeki rengi seviyorum.
Tebriklerimle başarılar dilerim.