Bende ne yer var ne zaman.

Ruhum, deli deli çaresizlikte dem vuruyor.

Bir arzu beliriyor belli belirsiz.

Ve ölüm sıcak sıcak gülümsüyor,

Ana kucağı gibi serin ve derin...

Gözlerim görmüyor en renklisinden açan çiçekleri,

Ve duymuyorum buram buram misk kokuları.

Herşey yalancı ve aldatmaya gebe,

Ruhum serseri ve umarsız.

Sarınca bedenimi ana toprak,

Bendeki ben, bulur mu mekanını?

Vuslata erer mi sevgilide,

Ve diner mi tüm acılar ve özlemler?

Öyle ise;

Ölüm ne güzel!

Ne güzel vuslat!

O zaman farketmez, nereye gömüldüğüm!

Ha sılada olmuşum ,ha gurbette.

Ya da kimsesiz bir mezarlıkta.

Ama en güzeli,

Beni, yol kenarında,

Bir mezara koyun.

Yalnız ve garip!

Biliyorum ki ruhum,

Issız bir yol kenarındaki mezarda,

Bir gün geçer diye,

Hep bekleyecektir,

Ve huzur bulmayacaktır,

Yitiklerdeki can bulunmadıkça...





remzihan