Ölü Sevici Kent Hikayeleri/SürgünŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Ölü sevici kentin kapısında ilk adım... İyi seyirler. Yalnız olmak kolaydı, Toprağı özlemek Ve methiyeler düzmek tüm beşere. Yaslayıp sırtı bilinen inançlara, Gözün görmediği tüm gerçekliğe Sıkı sıkıya sarılabilmekti güç olan. Mutluluk şarkıları söyleyen çocukların Masallarda kaldığı günlerde Alaca karanlığa saklanmış bir hüzne takılıp düştüm, Dizlerimden önce kanadı gözlerim Ki____gördüklerime söz olacak kelimeleri astım Bana hazırladığın ilmeğin ucuna. Kendimi gün görmemiş sürgünlere bıraktım. Aşksız, İnançsız, Amaçsız bir hayatın en ücra noktasında... Susuzluğumu, Üstüne üstlük bir gömlek büyük Umutsuzluğumu miras bıraktım gençliğime. Kandırılmışlığın azabıyla Ve kirletilmenin verdiği utançla intihara meyletmişti ki ruhum. O her şeyden habersiz kuşları vurdum... Hem de çok ağladım... Ağladım, Çünkü kimse farkına varmadı, Gözlerimden önce ruhumdan aktı g/özyaşlarım. Zaman ki; Ellerimde büyüyen tüm sevinçleri Azad etme zamanıymış Çok geçmeden anladım... Z/amansız yağmurlarla Bir hamlede alaşağı edilen bir hayat kaldı nefesimde. Gölgeme gizlediğim kimliksizliğimle Fahişe ruhların Arınma isteğine, İtilmişliklerine, Çaresizliklerine, Ümitsizliklerine sığındım... Yalındılar; Bedenlerinden akan kire sürdüm yüzümü Çirkefe batmış ruhum arındı... Çünkü, Yalansızdılar. Bir gece; Yağmura sığınmış ifritler sardı etrafımı Bana ölü sevici bir kentin kapısını araladılar... Yitirilişimi kimseye duyurmadılar... Eylül’2009 Aydın... Aylin Başdemir |
Zaman ki;
Ellerimde büyüyen tüm sevinçleri
Azad etme zamanıymış
Çok geçmeden anladım...
güzel bir şiir. kutlarım. yüreğinize sağlık