bakmayın yeşil yeşil göz süzdüğüne denizin
ve bu sıcakta ılık esen imbata n’olur...
artık yorgun ruhlar asmayın!
bakmayın...
gece yarısına kadar mecbur şu otobüsler
bu feribot mecbur ağzına dek.../ karşıyaka-göztepe;
taşı babam taşı/ babadan-atadan kalma
yüzlerce huy/ ve binlerce karakter
sıcak boyoz/ katı yumurta pişmeye mecbur
mecbur.../ çocuğun ihtiyacı var/ onlar;
dama benzer evlerinde
inanır mısınız?../ tam on kişiler.

şu karşıki dağlar mecbur tarihi sinesinde tutmaya
yutmaya mecbur bu deniz/ fısıldanan onca sırrı
kendine kıyısı olan balıkçı lokantalarında...
kirli elleri mahkum/ balık tutacak.../ zira
evde çoluk çocuk zeytin-ekmek bekler;
niye mi?
ona bir kere "sen balıkçı olacaksın" demiş bir yol
çok bilmiş kader.

bakmayın/ bir sevda var yüreğimde
ağır mı ağır.../ şehrime utancım büyük de
bu şehir çaresine felaket sağır/ bekledi...
hem hâlâ yok bekler... / bitmedi ki içinde ümit
yâr çıkıp da gelecek;
kocaman gövdesinin içinde birikmiş tonla keder.

yani.../ mecbur bu şehir gık demeden taşımaya
olmasa/ vallahi ha çöktü ha çöker!

bakmayın/ şu modası geçmez şarkılar
bu parlaklığı üzer
güze boyar yaz gecelerinin yüzünü o gam güfteler
hem bu şehrin masum ışıklarından utanır
benim gibi günahkarların gözlerindeki fer/ ve
an gelir ki bir balığın ferli sırtından kayıverir
yüzyıllar boyunca demlenmiş bütün kederler

bakmayın...
n’olur siz bu şehrin kusuruna bakmayın
o/ tarihten silinmek için epeydir
bir kadının bağrından kopacak şu zayıf çığlığı bekler.

JD