"İnsan ve dağ" üzerine derin derin düşünmeye layık bir mevzu...
Musa aleyhisselam ile konuşan Tûr Dağı ile Allah Rasulü'nün karşılıklı sevgi ifadesine dair beyanlarının muhatabı Uhud geldi hemen hatırımıza...
Ve emaneti yüklenmeye yanaşmaktan korkan bütün dağlar ve emanetin sahibi insanlar...

İnsan; kafa gözü ile nasıl ve ne görürse görsün, göğsünde arşa değen dağları saklayan insan, ne zaman hiçliğinin idrakine varırsa; işte o zaman bir saklı dağın görünmez zirvesine adım basar, diyor içim...

Zirvelerin adamı, bilmem ki sen ne dersin?...

Ruhuna afiyet...
Muhabbetle vesselam...

Zirvede isyan, sitem, burukluk, kızgınlık, öfke, kırgınlık...
Der ki 'Şiir'; Ey hayat! Ey dağlar! Ey insanlar! Ey sevdiklerim, sevenlerim/dostlar.. Hiç sayın beni, hiçim ben akıttığım gözyaşlarımla havzalar yaratıp çeneyi nemlendirmek kadar hiçim! Yok sayın hiç gibi!
Sen hiçlik.. Tövbe edilmiş kesiklere geri dönmek gibisin.. Yarım kalmış sözcüklere sığınmak gibi.. Olmadığın, yapamadığın, beceremediğin tüm vurgunlara en buruk gülüşlerini fırlatmak gibi, tükenmek gibi..
Gidenler gitmiş elinde koca bir "sıfır" kalmıştır.. Bedenin hiçbir anlamı yoktur.. Acıyordur yüreğin, kabullenmiyordur inanıp/aldanmışlıklarını, yaşanmışlıkları.. Reddediyordur aslında ruhun ve bu durumda düşüncelerin de "sıfır" noktasındadır. Ben varım aslında. Varsındır aslında.. Tüm ağırlığınca ve yüreğinin ağırlığı/acımışlığıyla.. Görünmemesi/anlaşılmaması/anlayamamaları hiçlik olmak aslında.. Ve tükenmişliğinde boğulur gömülürsün kendine, yalnızlığına, limanına/yüreğine..
Ey hayat/zaman/insanlar 'hiçlik'in hiçte hiç olmadığına kendini inandırmak gibi, bunu bilmek kadar, hiç kadar hiçim, hiç sayın beni emi...!
Epeydir şiirlerinizden mahrumduk Sn. Şair.. Dağların zirvesi gibi, az sözün zirveye çıktığı, çok anlam yüklendiği bir 'Şiir'di ve dönüştü.. Şu anki ruhuma öylesi uygun/hitap eden ve öylesi büyük hazla okuduğumdu...
Kutlarım çokca..
Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz...
Saygı ve sevgilerimle..