İncindikçe, yabancı kaldık yarınlarımıza
Güvercin tedirginliğinde kanat açtık hayatımıza
Sonra kapattık tüm kapılarımızı
(Güvenemedik insanlığımıza)
Kollarımızı kenetleyerek zincirledik yaşamlarımızı...



Boş odamızı süsleyemedik hatıralarımızla
Sırt çevirdik, bir anlık yaşanan mutluluklara
(Oysa hiç bitmeyecek bir ’sevgi’ydi isteğimiz)
Karşıdaki adaların ıssızlığıyla özdeştiniz
Birilerin geçmesini ve kurtarmasını beklediniz...



Gecenin karanlığı basınca, ürkek geçti rüyalarınız
Gözyaşlarınızı ayışığının parıltısına ortak ettiniz
Bir ses, bir dokunuş, bir tanıdık yüz aradınız
(Halbuki kendimizden başka kimse yoktu evrende)
Düşlerin ötesinde bir yer hayal ettiniz...



Özlemlerin, ayrılıkların son iç çekişi; yerini "sabır"a bıraktı
Zaman geldiğinde, uzaklardan bir gemi limanınıza yanaştı
İçeri adım attığınızda, güvertede kimsecikler yoktu
(Onlar, beklentilerin karşılığını almışlardı)
Dümene koştuğunuzda, Güneş’in rotasını izleyen: ’Umut’ vardı...