Hani o ses vardı,
İnce ince sızlayan,
Yüreğinde fırtınalar estiren,
Bir geceyi bir kabusa döndüren ses.
O ses esiyor yine,
Çınlıyor kulaklarımda.
Notaları kurşun gibi işliyor beynime,
Bu zalimce saldırı daha ne kadar sürecek.

Çal kemancı çal.
Bu şehir bizi duymayacak.
Sesin rüzgara karışıp kaybolduğunda,
Notaların güfteye uymayacak!

Seherden beridir bekliyorum ben,
Güneş saçaklardan doğdu doğacak,
Bir şahmaran gibi,
Şavkıyla nur bu karanlığı boğacak.

Bu bekleyişlerin sonunda bir hiss-i iftirak zuhur eder,
Bekleyişler uzadıkça gözlerine yaş dokunur,

Nemlenir hülyalarım.
Sen gelmezsin,
Yokluğunda karanlıktır,çoraktır bağlarım.

Hazan da yetişir bahçeme,
Döker tüm yapraklarımı,
Sararan düşlerden geriye ne kaldı,
Çal kemancı çal.bu aşk beni benden aldı.

Gözlerim kapalı seyrediyorum seni hayallerimde,
Nazenin bir kuğu endamıyla süzülürsün zihnimden.
Adımların izleri kazır gönlüme.
O izler ki bana seni hatırlatır sevgili.
Doldurulmaz hem yeri hiç bir şeyle.
Uzar da bekleyişlerim bir şehrin karanlığına karışır.
Bu şehir duymaz beni sevgilim.
Hıçrıklarımı işitmez.
Sen gibi sağırdır.
Neler dilerim kör kuşluklarda bilmez.
Çal kemancı çal.
Bir sen bilirsin içimdeki tufanı.
Bir de kemanın bilir.
Hareli bakışlarımda dalgalanan hayalde,
Bir peri kızı gezinir.

Topuklarıyla titretir arzın sinesini,
Nazende bir çiçek yeşerir bereketli topraklarından.
Rahmet büyütür sonra o çiçeği.
Merhamet sular.
Kaybolmaktan korktuğum o gözleri,
Apansız,zalim pusular.

Çal kemancı çal.
Bizi kimse duymayacak.
Ne senin nefesin yankılanacak boşlukta ne benim vuslatım vücuda gelecek.
İçimi eriten bu aşkı bir sen bir keman bir de Rabbim bilecek...

Çal kemancı çal...