İnsanlık meziyetim gider Hakk- ın huzuruna bir gün.
Belki ağlayıp yerinirim, bin dert ile ölürüm her gün.
Görün beni o zaman; Kardelenler gibi nasıl huzur saçarım bende o gün.
Sabır ey gönül: Güneş batıdan da doğar bir gün.

Bir kehribar tespih gibi, kahrımı çeke çeke bitiremedim.
Feryat- ı figanlarımı gözyaşlarımla silip tüketemedim.
Sitemlerim haykırışta, ben yine ruhumu telkin edemedim.
Sabır ey gönül: Güneş batıdan da doğar bir gün.

Bu yazıları niçin yazarsın sen?
Aşıkmısın yoksa dertlimisin tâ ezelden.
Bugün yine üzgün gördüm seni; Muzdaripmisin o şerefsizden.
Sabır ey gönül: Güneş batıdan da doğar bir gün.

Gezdim dolaştım şu âlem- i deryayı.
Bulamadım insanlık düsturunda ALLAH’ ı arayanı.
Gördüm ki her şey yasta, bundandır dünyanın dert- i gamı.
Sabır ey gönül: Güneş batıdan da doğar bir gün.

Elimizde paralar şıngır mıngır.
Dilimizde gıybet ve yalan tıngır mıngır.
Gör bak günah odumuz yandı, sıkıntılarımız fıkır fıkır.
Sabır ey gönül: Güneş batıdan da doğar bir gün.

Acep! Rahmet ikliminde kimler yaşar, bu devranda.
Kim ne bilsin neler neler gördüm çıktığım şu seyranda.
Kimsesiz gönlüm huzur bayramını yaşadı topraklarda.
Sabır ey gönül: Güneş batıdan da doğar bir gün.

İnsandan insana iyiliğin hatırı teşekkür oldu.
ALLAH’ ın nimetleri özümüzde nankörlüğü buldu.
Malı mülkü olan fazlasını istedi, olmayan şükre durdu.
Sabır ey gönül: Güneş batıdan da doğar bir gün.

Malum olsaydı neler neler yazardı, Mahmut Enes bu satırlara.
Niyetim: Amacını aşmasın diye sustum şu âlem-i hayatta.
Benim şu ahvalimi, kefenden başkası çözemez; N’olur söyletme beni ANA.
Sabredin: Bu sır batıdan doğan güneşle çözülür bir gün.

19/06/2010

Mahmut Enes YÜCEL