Ben Afrikalı anne
Dev sancılar çekerek doğurdum
Bu kara lekeyi
Eteklerim kırmızı kan
Suyu çekilmiş derime
Emdirilmiş acılar
Uçaklar yücelerde nasıl uçar
Ve anneler ellerini nasıl açar
Bir duaya

Kimin için öldüğümü bilmeden
Ölüyorum her geçen gün
Acıları biriktirerek geçiyor zaman

Karıncalar gibi taşıyorum
Beyaz adamın uçağından sarkan gıdayı
Memnun ayrılıyor yüzüm
Karınca yuvama dönerken

Beyaz adam
Ellerinde haçları
Sözcükler bırakarak gitti
Bana ait değil
Çocuk ağlamaları
Sevgi de değil gıdam

İnce uzun ve siyah
Parmak uçlarımla kazıyorum
Dünyanın tabanını
Kimseye eşit değil
Söylevlerim

Işık yanıcı bir damlası
Korkunç açlık güneşinin

Ben Afrikalı kadın
Bilirim her zaman
Oğullar toprağa nasıl gömülür
Ve kızları acı çekerken
Yüzleri nasıl görünür aynalarda

Derim kadar karanlık coğrafyam
Ve dilimi unutturdu kuzeyden gelen beyaz adam
Ağlayamıyorum artık
Annemin ağıdıyla

Bin bir çeşit cevher yerin altı
İçim , zengin,kültürüm ve yüreğim
Sofram yalın
Sıska çocuklarımın hayalleri kadar fakat

Doğurgan beden
Kurak memeleri
Duyargaları ve konuşması
Susturulmuş ağzı
Bastırılmış sıcak-taze-bıçkın-acıları
Yüreği engebeli arazi
Ve vahşi hala belki biraz
Ellerinden dökülen
Yitirirken doğduğu ülkeyi
Eteklerinde biriktiriyor
Sormak bilmeyen kendi
Bunca zaman öfkeyi

Ben Afrika.
Kadın.
Ana.
Sıcak bir kalkan anlatamadıklarıma

Acı en çok ülkeme yakışıyor
Yılgın ,yüreksiz değil fakat halkım
Afrika.
Benim gibi.
Bir kadınülke
Her gün başka bir acıya gebe
Dev sancılar kuşanan
Kara vücuduna.
Ah.