masalcı anaların
mitolojidir besinleri
üç hörgüçlü develer taşır
boyunları
uçan halıları
sihirli lambaları
sever dudak kıvrımları










ve çocukları şehirlerin
asfalt sokaklarında büyümüş
seherleri
kaygılı kadınların eteklerinin desenleri
çocuk yüzleri






ağlarken muson yağmuru
gülerken nisan getiren
sert bakışlı adamların
yüreklerine
ve şimali
bir masal belleyen
annelerinin ağzından dökülenleri
şerbet diye emen








ağızlarından memeleri
kollarından anneleri alınsa fakat
en kesif ağıtla
paylayan dünyayı




-ve içimizi kemiriyor
ya kulakları varsa
sandığımız insanların
ya büyüyüverecekse
çocuklar bir gün-




böcekleri ne küçük bu ülkenin
insanları doygun mineralli
başları yüreklerinde
yürümeyi seviyor ayakları






ayakkabılar edineli ayaklarımız
sahiplenmiyoruz yolları
eskisi kadar








seçimlerimiz kafakağıtlarımız
gözlerimiz aydın /sanıyoruz/
her yol dünyaya açılan






insan diye bir ırk şahlandırıyoruz
içimizde her gün
kavimler halinde dolaşan




yanılıyoruz




çocuklar




eteklerimizde hala avuçları




insan sanıyoruz


hala


konuşabildiğimiz için kendimizi





foto: Ö. Ergin Yücebaş