SENİ SEVEN ÖLDÜ...
uzun yolların yarısında kaldı ömrüm
karanlıklara açıldı bütün kapılar gecenin fısıltıları ile boğuştum sabaha bitmez kabuslar ömrümün her saniyesi büyüdü gözlerimde zaman değilmiş seni benden alan sevilmeyen bir bedenmiş meğersem bende duran... ılık ılık işlemiş hücrelerime soğuk parçalanmış yüreğimde binlerce yara oluk gibi akıp sevdam, ziyan oluyor hayırsız sevgiler uğrunda... buğulu pencereme vuruyor sokak ışıkları damlıyor içime hasretin... usulca değiyor ellerimin yaşamsız bahçesine geceleyin yağmurlar... yoruluyorum yürüdüğüm yollardan bana hep diken... hep bana uğursuz geliyor yarım yamalak sevdalar sevgiyi kaybedeli oluyor yüzyıl kadar ağlıyor nasırlaşmış duygularım bu gece bedenim kaybolmak adına geçiyor kendinden... duvarlar geliyor üzerime korkuyorum bu yalnızlıktan... bitecek gibi bir umut yok... ucunda gözükmüyor bir aydınlık karanlık sinmiş camdan ruhuma ne tarafa dönsem hep bir çukur haykırıyorum feryadlarımı duyan yok kayboluyor sesim... oluyor geceler bir karabasan çöküyor üzerime boğuluyorum... sabah uzak yine bana sessiz yaşantımın son dakikalarında köşebaşlarında görünüyorum yağmurun değmediği yerlerde diz çöküp Yaradanın önünde hissediyorum kalbime saplanan hançeri düşüyor ellerimden canım semanın sonsuzluğunda kayboluyorum... yok işte bir çıkışım kayboldu gitti sönmez dediğim ışığım sırasıyla tükendi sevgi mumlarım hüzün bulutları toparladı gece fırtınada boğuldu yazım ve baharım sevincin hüznüm, hasretin yaralarım oldu geç geldi yine sabah seni seven öldü... |