Ben çok harika bir çocukluk geçirdim... Bu yüzden anne ve babamın haklarını ödeyemem...Hep yanımdaydılar...

Dünyada sadece bizim ülkemizde kutlanan çocuk bayramı etkinlikleri içerisinde, düşünüyorum da her yabancı uyruklu çocuk yanında keşke bir kimsesiz çocuğu da misafir edebilsek evlerimizde... bir günlük te olsa çocukluklarını yaşatabilsek onlara...
Ben tüm çocukların en çok ta kimsesiz çocukların çocuk bayramını kutluyorum...
Bayramınız kutlu olsun!!

Ben hiç çocuk olmadım ki...
Yağlı saçlarım şefkatle okşanmadı hiç.
Gülen gözlerimi kimse farketmedi.
O kadar kirliydi ki yüzüm...
Burnum aktı,
Kendim sildim ketreleşmiş gömleğime.

Hiç balonum olmadı benim.
Elimden kaçırdım diye ağlayamadım.
Elimden tutan da olmadı...
Ne annemi tanırım,
Ne de babamı...
Bir ALLAH baba var bildiğim...

Ben hiç çocuk olmadım ki...
Sıcacık bir yatakta,
Rüyalar ülkesinin perileriyle buluşamadım...
Kimse yanağımdan öpüp,
Tatlı rüyalar dilemedi ki...
Sabah uyanırken kimseye naz yapamadım...
Sormadılar bana,
’Kahvaltıda ne istersin?’ diye.
Ne bulduysam onu yedim.
Karnımı doyurmaktı tek derdim.

Ben hiç çocuk olmadım ki.
Kimse benim için üzülmedi.
Ağlamadı benimle.
Hastalanınca ateşime bakmadı kimse.
Islak, eski paltomun koluna gömdüm yüzümü.
İyileştim sonra, kendi kendime.

Oyun oynamayı bilmem ki ben.
Dedim ya hiç çocuk olmadım.
Mızıkçılık ta yapamam bu yüzden.
Okula gittim bazı günler...
Hep azar işittim öğretmenden.
Ama ben çocuk olmadım ki.
Derslerimi yapamadım bu yüzden.

Ceplerimde misketlerim yok benim.
Misket oynamayı da bilmem zaten.
Birkaç gazoz kapağım var,
Üç beş çakıl taşım...
Bunlar bütün oyuncağım.
Ben hiç çocuk olmadım ki.
Salıncakta sallanmadım.
Futbol oynamadım,
Mahalle takımında arkadaşlarımla.
Taş sektirdim ben karanlıkta,
Tabanı delik ayakkabılarımla.

Bayramlarda sevinmeyi de beceremem...
Öyle coşup, koşup şarkı söyleyemem...
El öpmek için elimi uzatsam,
Ya bakarlar kötü kötü,
Ya para koyarlar avucuma,
Üstümde olmadığından cicili bicili elbisem.
Dilenci sanırlar beni ,öptürmezler ellerini.
Kimse sarmaz kollarıyla, almaz kucağına.
Anlamazlar beni,
Aç olan karnım değil.
Onu doyurdum kendim.
Ben hiç çocuk olmadım ki...
Yüreğim sevgiye aç benim...
Vitrin süsü bilirim,
Eskiden beri...
Tadına bakamadığım,
Çikolata ve şekerlemeleri.

Olmadı ki benim,
Ne bir kapım , ne başımda damım.
Ne öpenim, sevenim, ne koklayanım.
Ne babam, ne annem, ne bir dayım.
Ne kaşe paltom, ne ışıklı ayakkabılarım.
Ne de doğduğum günü hatırlayanım.

Sıkıldım artık.
Büyümek istiyorum.
Büyüyüp adam olmalıyım.
Ama ....
Ben hiç çocuk olmadım ki.
Çocuk olmadan,
Büyüyüp adam olunur mu?
Bilmiyorum ki....





Hicran Aydın Akçakaya/Bodrum