ruhumun en mahrem yerlerinde
nice yangınlar dolaşıyor, Çırağan
zehirli bir hayal
sarmaşık bir sevda
bir sevda ki hatırası bile vebal
sıktıkça sıkıyor beni
aklım kilitli
duygularım vurgunda
sırnaşık düşler geziniyor damarlarımda
yanığı yüreğime sinmiş lavanta düşler
sarmaşık bir sevda
sırnaşık gülüşler
yakıyor yaktıkça beni
kalbim kelepçeli
göğsümde hasret kuşlarının vurduğu prangalar
...
işte, öğrendim sonunda
insan düşünce aşka
kalmazmış hiç bir şey
kelepçeli bir kalp
prangalı bir gönül
ve bir yanık kokusundan başka
arzular mahpus başı dumanlı hasrete
ey ateşi küllemeyen / küllenmeyen vuslat!
yak beni, suyun ıslatmadığı yerden
ey ağladıkça gökleri kanatan ıssız feryat!
duyur kendini, satılmış şehirlere
duyur da gelsin varoşlardan, bir göz kırpımı
yarınlara cellat olmadan köhnemiş anılar
bitsin bu kurtlanmış, küflü keder
Zerdüştî yangınlar içinde
hangi mühürlü yürek, bilmem, kaç para eder?
…
ruhumun en mahrem yerlerinde
bir alev sarıyor beni
ağlıyorum, ağlamak buysa
kızılca sularla dağlıyorum yanığı
ürkek düşlerimi arıyorum şimdi
bir kuşluk vakti ansızın yitirdiğim düşleri
sağ yanım güneşe dönük, sol yanım karanlığa
daha dün pazarlık yaptığım cadde var ya fahişelerle
cinlerle top oynadığım sokak var ya hani...
işte orada
kangren bekleyişler tararken hüznün saçlarını
titrek yanaklarımda alaca kan
damıtılır yanık bir türkü
dökülür arsız dudaklarımdan:


“odam kireç tutmuyor
kumunu katmayınca
sevda baştan gitmiyor
sarılıp yatmayınca”

2002-2005