vur emri
üstüme vebali mi olur bu kader denen oyunun.
ben oynadım kendimle başlayan bölümü. şimdi çok yorgun düşmüş bedenim. çocukça bir eylemin rüzgarında oynaşırken ruhum. ansızın verildi vur emri. kimler verdi bu emri? veya kim verdi? bu kul oyunu olmaz, sanırım bu tanrı şakası olsa gerek. yoksa doğru olmaz! ne oluyor bana böyle? sanki canım çekiliyor. ellerim buz gibi, gözlerime gece karanlıgı çökmüş gibi. ey vah ey vah! üstümde ölü yorgunlugu tadında bir çırpınış, oysa yeminlerimde daha yeni büyüyordu sevgili. nerden çıktı bu vur emri? bu kadar küsta olma be ölüm. senle işim olmaz. şimdilik ertelenmiş bir can borcum olsun, müsaden varsa az işim varda, gidip sevgiliden bir ömür isteyeyim, olurya bagışlanabilirim belki, anladım yok izin. bari arkanı dönde ruhumu soyunayım. nasıl olsa bedenimi yıkarlar. az iznin olursa sevdiklerimle vedalaşayım, peki bir mektup yazbilir miyim tanrıya? saygılarımı arzederimle biten bir mektup. belki tanrı muaması çözülü verir. anladım... bu büyük bir vur emri olmalı. elveda bedenim! |