Darğacına gül işlerseniz olacağı bu;

Sınanış çetin olur o zaman aşk ile..aşka rağmen mutlu olma çabası mıdır yoksa aşk, bu yüzden mi böyle yakar canını insanın..

Şiirin bir yerlerinde geçen 'kanırtmak' kelimesi şiirin akışında sekteye uğratan tek kelime olarak görülse de aslında şiirin tem'ine kapı açan kelime de odur. Kanırtmak, tırmalayarak, parçacıklar sökerek kanatmak.. Teneke kesiği..

Aşk kağıda ya da dile düştüğünde mutsuzluğa dönüşür. Mutlu aşk yoktur diyen Aragon'u doğrular niteliktedir hep..

Mutlu aşkın yazılmış bir tarihi yoktur bence, bu yüzden aşk girmez tarih kitaplarına..destan olur, dilden dile yayılır ama yazıldığında mutsuzdur mutlaka.. aşk üzerinde yoğunlaşıp şiire haksızlık etmek istemiyorum ama şiirdeki elle tutulur metaforların ilkiş aşktır.. dolayısıyla biz de onun üzerinden sömürttük duygularımızı..

ve fakat;

şiirdeki darağacı bizatihi yaşamın kendisidir aşkla harmanlanan bir hayat..hayatın darağacı ya da çarmıhımsı bir darağacı oluşu şairde yer bulurken, şairin çarmıha gerilmiş hallerini de buluyoruz.. tabi kendi hallerimizi de..

Gölgesine yabancı oluşu ve herkesin kendi gölgesini kanatma çabası da içinde bulunulan durumun smeerisidir.. insanın kendisine ve etrafına düşmanlığı ve yabancılığı da bundan..vurulmuş serçe çaresizliği de bütün bu yabancılaşmanın, bu yalnızlığın orta yerindeki acının rengidir..; mutlu aşk yoktur yani..

çenem düştü yine..


en iyisi şiiri dinlemek yeniden..