yok yüzünde, gözlerinin ışığı kamaştığım
yok sesinde, dumanlı türkü dinlediğim
yok dilinde, ninni uyuduğum
yok ellerinde, hayat tutunduğum
yok ruhunda, sevda sokulup ısındığım
yok varlığında, kara aşk öldüğüm…



biliyorum,
son’a az vakitte çıkıp geleceksin
aşk’a kimlik verip, adına ‘sen’ diyeceğim
ve ben
o gün sana benzeyeceğim…
yok bir sevinci, elmanın mayhoşluğunda
yok bir neşeyi, şarabın kırmızısında
yok bir umudu, kapı aralığından sızan baharda
yok bir huzuru, kaçıp ta kaçamadığımda
yok bir dostu, koluma giren yalnızlığımda
arayacağım… bulamayacağım…
sonra,
‘hiç’ bir yolcu gibi, yok yollara vuracağım kendimi
yazdığım bütün şiirlerimin heceleri
sarı yapraklar gibi savrulacak ardımdan…



biliyorum,
son’a az vakitte çıkıp geleceksin
aşk’a kimlik verip, adına ‘sen’ diyeceğim
ve ben
o gün sana benzeyeceğim…
acılara bezenip kendime küseceğim
aynadaki bana ‘hadi ordan sende’ deyip,
kendimi tanımazdan geleceğim
eşeğin sırtındaki kadehlere
dertleri doldurup doldurup içeceğim
ayıldığımda dünyayı yine aynı yönde dönüyor görürsem
bu kez kahırları içeceğim…



biliyorum,
son’a az vakitte çıkıp geleceksin
aşk’a kimlik verip, adına ‘sen’ diyeceğim
ve ben
o gün sana benzeyeceğim…
toprağım tutmuş ipimin ucundan yaka paça beni çekerken
sılamın yok yollarında,
koşar adım tozu dumana katacağım..
tutuşmaya yüz tutmuşken bedenim
lodos, poyraz, imbat, karayel
küllerimi savursun diye rüzgarlar seçeceğim…



yok yüzünde, gözlerinin ışığı kamaştığım
yok sesinde, dumanlı türkü dinlediğim
yok dilinde, ninni uyuduğum
yok ellerinde, hayat tutunduğum
yok ruhunda, sevda sokulup ısındığım
yok varlığında, kara aşk öldüğüm…



biliyorum,
son’a az vakitte çıkıp geleceksin
aşk’a kimlik verip, adına ‘sen’ diyeceğim
ve ben
o gün sana benzeyeceğim…





CANAN KARATOĞMA