Özlem bana ta doğuştan vergili,
Vaha’nın yeşili, ne çöl’ün dili,
Seni, bana anlatamaz sevgili;

Bak, neler söyledim akan ırmakla,
Her şey anlaşılmaz, anlatılmakla.

Anlamak ayrı şey, duymak ayrı şey,
Bu yüzden, çalınmaz her kulağa ney,
Kimine ney gerek, kimine hey hey!

Ney sesi dediğim, ayrı bir lisan,
Hey deyince koşar binlerce insan...

Ayrılık ne sence, ne kalabalık,
Karanlıkla bir olur mu aydınlık?
Hayat dediğimiz, bir uzun ıslık;

Bir yamaçta kalıp, nefes nefese,
Yorulursun, bir gün koşup her sese.

Geri duramazsın yine koşmaktan,
Sorsan, koşu nedir, akan ırmaktan,
Ne çıkar, el çırpıp, hep ağlamaktan?

Ardına düştüğün, yalnız bir sestir,
Bir ömür dediğin, tek bir nefestir.

Her sesi dinleme, karar kıl ney’de,
Bilmezsin, aynı ses vardır her şeyde,
Kulağında, yırtılmadan bir perde!

Ağzın da tat kalmaz içtiğin mey’den,
Ne ney’den anlarsın, ne de bir şeyden.

Ne yurdu var, ne de ayrı bir ili,
Açıp, dinle kulağını sevgili,
Bulunur, her şeyin ayrı bir dili;

Ben düzen verirken, çaldığım saza,
Madem anlamadın, git bir dilbaza...



Hayrettin YAZICI